Το απόσπασμα αυτό μας ήρθε από αναγνώστρια της ιστοσελίδας μας…
Ψάχνοντας για δουλειά, όπως όλοι οι νεαροί πτυχιούχοι, έχω στείλει εκατοντάδες βιογραφικά και έχω παραστεί σε δεκάδες συνεντεύξεις και στην ειδικότητα μου και σε δουλειές γραφείου και σε άπειρες “δουλειές του ποδαριού”. Στις “δουλειές του ποδαριού” έχω ζήσει απίστευτα πράγματα.
Μερικά τραγελαφικά γεγονότα ήταν τα κάτωθι:
– Βρήκα αγγελία για δουλεία σερβιτόρας σε ένα καφενείο σε χωριό έξω απο την πόλη. Έκλεισα ραντεβού, σκοτώθηκα μια ώρα στο λεωφορείο και πήγα. Βρήκα το καφενείο, συναντήθηκα με τον υπέθυνο-ιδιοκτήτη. Κάτσαμε, με κέρασε έναν καφέ,και άρχισε να μου λέει οτι θα δουλεύω με την ώρα προς 3 ευρώ, να βάφομαι και να σντύνομαι ΣΕΞΥ, να κάθομαι με τους πελάτες, χωρίς ωράριο: ο ίδιος,όταν θα’χει κόσμο θα μου λέει να πάω, κι εγώ θα τρέχω. Εγώ, επειδή έχω τεράστια ανάγκη απο δουλειά και επίσης το επόμενο λεωφορείο ήταν απο 2 ώρες, τα δέχτηκα όλα. Και μετά, μου λέει: “Δεν ξέρω σίγουρα !!!! Κάτσε να δω ΚΙ ΑΛΛΕΣ κοπέλες !!!!!!!!”. Άκουγα τις αηδίες του επί δύο ώρες, μετά σκοτώθηκα μια ώρα στο λεωφορείο και γύρισα σπιτάκι μου…
– Την προηγούμενη εβδομάδα, είδα αγγελία έξω απο άδειο κατάστημα χωρίς καμία ταμπέλα που έγραφε “Ζητείται προσωπικό – Πληροφορίες 69…”. Τηλεφώνησα, μου απάντησε ένας μεσήλικας, και με ρώταγε τι δουλείες έχω κάνει. Του είπα οτι έχω εργαστεί ως γραμματέας σε πολλές επιχειρήσεις,και με ρώταγε τα ονόματα και τις διευθύνσεις των εταιρειών και τι έχω σπουδάσει. Μετά, μου είπε οτι ΑΥΤΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΦΕΝΕΙΟ. Μου ζήτησε να δουλέψω στην αρχή τζάμπα, για να… μάθω την δουλεια !!!!!!!!!!!!!
– Απαντώντας σε αγγελία για “Εργασία γραφείου – Καταχώρηση πελατών”, βρέθηκα για συνέντευξη με άλλους 20, σε ένα μικρό δωμάτιο με ξύλινα μικρά γραφεία που ήταν ενσωματωμένη η καρέκλα στο γραφείο, ακριβώς όπως τα θρανία σχολείων πριν απο 50 χρόνια. Μας μίλησε ένας ευγενέστατος άνδρας μέσης ηλικίας,και μας είπε θα μας δοκιμάσει όλους για 3 μέρες και χωρίς καμιά αμοιβή. Όλοι, μπροστά στην ανεργία, δεχτήκαμε, κι έτσι βρεθήκαμε στην πρώτη ημέρα εργασίας. Την πρώτη μέρα, λοιπόν, έπρεπε να μάθουμε απέξω 15 σελίδες που αφορούσαν την εξυπηρέτηση. Τελικά δεν ήταν εξυπηρέτηση, αλλά telemarketing, δηλαδή να τηλεφωνούμε σε σπίτια και να ψαρεύουμε πελάτες. Εγώ, ως αφελής, ξεκίνησα να τηλεφωνώ, με το σκεπτικό οτι κάποιοι χρειάζονται το προιόν μου. Χα! Ο κατάλογος με τα τηλέφωνα που μας έδωσαν, ήταν σε χωριά. Κι εγώ, τηλεφωνούσα σε άγνωστες γιαγιάδες και προσπαθούσα να πουλήσω ενα πραγματάκι των 135 ευρώ. Όλοι προσπαθούσαμε. 20 άνθρωποι σε ένα δωματιάκι, οι 5 κάπνιζαν την ώρα της… δουλειάς και εξαιτίας αυτού δεν είχαμε κλιματισμό μέσα στον καύσωνα. Κατα την διάρκεια που καταιδρωμένη και με τη μπόχα του τσιγάρου πάλευα να πουλήσω προιόντα, ο 50χρονος παχύσαρκος, φαλακρός προιστάμενος, ήρθε πίσω μου και μου χάιδευε τα μαλλια μπροστά σε όλους. Προφανώς, δεν με ξαναείδαν ποτέ, αλλά οι άλλοι, έκατσαν !!!!!!!!!!
e-biografiko.gr: Πραγματικά “ιστορίες για αγρίους”… Νομίζω ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) οι νέοι που ψάχνουν να βρουν δουλειά στα ξεκινήματά τους έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Τουλάχιστον εγώ έχω βρεθεί στη τελευταία κατάσταση και το μόνο που έχω να προτείνω είναι αν σας τύχει κάτι τέτοιο, φύγετε αμέσως! Εμπειρίες διδακτικές και μετά από μερικά χρόνια τις σκεφτόμαστε και γελάμε 🙂
Πηγή: e-biografiko.gr
Σχετικά Άρθρα: